For English, click here.
Spoiler alert: Dit artikel bevat veel informatie over de film. Wil je die liever niet? Lees dan verder bij de alinea over wat ik heb geleerd van deze film.
Ooit was Beth een Puhi, voorbestemd voor een heilig doel. Als eerstgeboren dochter van een stamhoofd was haar taak om vrede te brengen in tijden van oorlog. Ze zou trouwen met een man van een vijandige stam om zo de strijd te helpen beëindigen.
Nu leeft Beth echter met haar gewelddadige man, Jake, in een buitenwijk van Auckland, Nieuw-Zeeland. Ze wonen in een vervallen huis aan de snelweg, samen met hun vijf kinderen.
Taniwha
In de openingsscène vertelt Grace, de oudste dochter van Jake en Beth, een oud Maori-verhaal aan haar jongere broertje en zusje. Het gaat over een Taniwha, een krachtig wezen dat in het water woont en de mensen beschermt. Die bescherming kunnen de kinderen, en Beth zelf, goed gebruiken wanneer Jake weer eens een feestje geeft in hun huis. Deze feesten eindigen vaak in geweld, waarbij de kinderen huilend achterblijven.
Beth verliest steeds meer grip op haar oudere kinderen. Jake dwingt haar hen los te laten. Hun oudste zoon, Nig, wordt na een heftige initiatie lid van een bende. Na meerdere overtredingen belandt hun tweede zoon, Mark, in een tehuis voor criminele jongeren. Dit tot groot verdriet van Grace en Beth. Jake daarentegen vindt het goed, omdat hij denkt dat Mark er sterker van wordt.
Marae & Urupa
Op een dag weet Beth Jake over te halen om Mark op te zoeken in het tehuis. Onderweg maken ze een picknick in de buurt van het dorp waar Beth is opgegroeid. Ze vertelt over haar taken in de Marae (gemeenschapshuis) en de Urupa (begraafplaats). Tijdens de picknick wordt duidelijk dat Beths ouders het huwelijk met Jake niet hadden goedgekeurd, omdat Jake afstamde van een familie van voormalige slaven. Dit was voor Beth de reden om nooit meer naar haar dorp terug te keren.
Ze komen echter nooit aan bij het tehuis, omdat Jake onderweg blijft hangen in een bar. Beth en Mark zijn hierdoor diep teleurgesteld. In het tehuis zie je hoe Mark gefrustreerd raakt, maar zijn begeleider leert hem meer over de Maori-cultuur en de Haka, wat hem kracht geeft.
Auntie
Grace raakt in een diepe depressie nadat ze door haar oom is verkracht. Ze pleegt zelfmoord door zichzelf op te hangen aan een boom bij hun huis. Beth is ontroostbaar en vraagt haar ‘auntie’ om haar op te halen, omdat ze wil dat Grace volgens de Maori-traditie bij haar voorouders wordt begraven in het dorp waar ze is geboren.
In Grace’s dagboek leest Beth wat er met haar dochter is gebeurd. Ze confronteert Jake ermee in de bar, waarop hij zijn broer in elkaar slaat. Aan het einde van de film besluit Beth samen met haar kinderen terug te keren naar het dorp van haar voorouders. Haar afkomst geeft haar de kracht om zich te verzetten tegen Jake. Ze vertelt hem: “Onze mensen waren ooit krijgers” (“Our people once were warriors”).
Wat ik heb geleerd van deze film
Ik heb geleerd dat de eerste actie van een Haka goed moet zijn, zoals Mark’s begeleider in het tehuis uitlegt. Het is opvallend dat de begeleider alleen coacht en niet zelf meedoet aan de dans. Ook was het nieuw voor mij dat Maori die hun cultuur waarderen, vaak neerkijken op Maori die dat niet doen, en op afstammelingen van “slaven”.
Tijdens de feestjes wordt er altijd gezongen, zowel in het Maori als in het Engels. Dit verzacht de naargeestige sfeer van de gewelddadige bijeenkomsten enigszins.
Wanneer Grace wordt begraven, zie je kort de krachtige Te Waka Haka. Ik wist niet dat deze Haka ook tijdens begrafenissen wordt opgevoerd, maar het verbaast me niet aangezien het een Taparahi Haka is, bedoeld om mensen te ondersteunen.
->Leestip: De Haka: verschillende soorten en betekenis
Deze film herinnert me persoonlijk aan de kracht, wijsheid en liefde van mijn eigen voorouders. Ik ben hun resultaat, en ze staan altijd voor me klaar, zowel in goede als slechte tijden. Ze geven me de kracht om door te gaan.
Waarom je deze film niet zou moeten zien
Als je, net als ik, van humoristische films houdt, kijk deze film dan niet. Ik heb slechts één keer gelachen, en dat was tijdens een gebed voor het avondeten. Beth zegt: “Let’s say Grace” (laten we bidden), waarop een van de kinderen “Grace” roept. Het wrange is dat Grace net begraven is.
Als je niet goed tegen gewelddadige scènes kunt, vooral die waarin vrouwen en kinderen het slachtoffer zijn, is deze film ook niet geschikt voor jou. Het geweld komt helaas regelmatig voor wanneer Jake weer eens dronken is.
Wie zou deze film moeten zien?
“Once Were Warriors” kwam 30 jaar (in 1994) geleden uit, maar de thematiek is nog steeds actueel. Een deel van de Maori in Nieuw-Zeeland kampt nog steeds met achterstanden en een gebrek aan perspectief. Het is goed om je hiervan bewust te zijn. Deze film is een aanrader voor mensen die meer willen weten over de Maori, hun cultuur en de uitdagingen waar ze in het huidige Nieuw-Zeeland mee te maken hebben.
De film heeft een vervolg, “What Becomes of the Broken Hearted?”. Ik weet nog niet of ik die wil zien, omdat dezelfde thema’s van armoede, alcoholisme, drugsgebruik en huiselijk geweld weer centraal staan.
Welke film of documentaire over Nieuw-Zeeland en de Maori heb jij gezien? Waarom moeten anderen die ook zien? Laat het weten in het commentaarveld hieronder. Andere lezers en ik zijn benieuwd naar je reactie!
Dank voor het lezen en het delen van dit artikel met collega’s, vrienden of familie. Vergeet niet om dit artikel te delen op X, Facebook en LinkedIn via de knoppen hieronder, zodat ook zij kunnen profiteren van deze recensie. Je mag delen van deze blog overnemen als je de bron vermeldt.
Heb je een fout gezien in dit artikel? Laat het me weten! Ik ben je dankbaar!
Bron:
–Wikipedia