For English, klik here.
In mijn vorige artikel gaf ik je 100 manieren om meer vreugde en geluk ervaren.
Een manier is om een goed doel te ondersteunen (# 5).
Ik steun Casper en zijn stichting. Casper van Eijck is hoogleraar aan de Erasmus MC (Universitair Medisch Centrum Rotterdam) en een specialist op het gebied van alvleesklierkanker.
Waarom steun ik Casper?
Ik hoorde voor het eerst over Casper op de radio en zijn verhaal raakte mij omdat ik niet wist dat alvleesklierkanker een van de meest dodelijke vormen van kanker is. Mensen overleven deze kanker niet en de meeste patiënten sterven binnen 6 maanden nadat de diagnose is gesteld!
Ik werd ook geïnteresseerd omdat hij en zijn team de kanker niet proberen te behandelen op de gebruikelijke manier zoals met een operatie, bestraling of chemotherapie. Zij maken gebruik van een vorm van immunotherapie. Casper en zijn team zijn vernieuwers in de virologie omdat zij virussen maken die de tumoren in de alvleesklier aanvallen. Het is een uitdagende zoektocht die veel meer onderzoek en financiering nodig heeft. Voor meer informatie of om dit doel te steunen, klik dan hier of op de onderstaande banner.
Naast het doen van onderzoek en het behandelen van patiënten, investeren Casper en zijn team veel tijd en energie in het organiseren inzamelingsacties voor hun goede doel en het onder de aandacht brengen van hun onderzoek.
Ik vind het zeer inspirerend dat mensen zoals Casper toegewijd zijn in het vinden van nieuwe creatieve manieren om deze vorm van kanker te bestrijden. Een ziekte die steeds vaker voorkomt binnen mijn kring van kennissen.
Dus, waarom en hoe ondersteun je een goed doel?
Natuurlijk kun je geld doneren maar je kunt ook tijd geven, moeite doen en deskundigheid delen door vrijwilliger te zijn.
Het gaat om goed te doen en dit komt op verschillende manieren en op verschillende momenten terug in de vorm van het ervaren van vreugde, in het maken van contact met anderen die uw hulp nodig hebben en soms in klinkende munt.
Het doet mij goed en ik voel mij gelukkig. Door het ondersteunen van Casper Ik heb het gevoel dat ik een bijdrage lever aan het vinden van een geneesmiddel tegen deze vreselijke kanker.
We hebben allemaal deze innerlijke behoefte om bij te dragen aan de wereld. Dit kan door een expert op ons vakgebied te zijn, hard te werken voor ons bedrijf of thuis en met het helpen van anderen (collega’s, klanten, vrienden en geliefden) met hun problemen.
“Onthoudt dat de gelukkigste mensen niet degenen zijn die meer krijgen, maar diegenen die meer geven.”
– H. Jackson Brown, Jr.
Wat is dan de kunst van het geven?
Het gaat om onvoorwaardelijk te geven. Iets geven zonder er iets voor terug te verwachten. Zoals hierboven vermeld, kan het door vrijwilligerswerk te doen, het geven van geld, het helpen of gewoon glimlachen naar iemand. Je kunt ook je talent geven, je liefde, een uitnodiging, bloed, een aanbeveling, een aanmoediging, aandacht (door te luisteren), lachen of je kunt vergeving geven. Denk maar eens na over dat laatste ….
Je doet wat je kunt. En alsjeblieft, geef zonder een score bij te houden. Het ware geven verwacht geen gunsten, dankbetuigingen of geschenken in ruil. Helemaal niets.
Ik geloof echt dat als je geeft, helpt, bijdraagt, dient of ondersteunt dat dit een effect heeft op het bewustzijn van de wereld. Het is omhoog gegaan, ook al is het heel weinig. Jij hebt wel degelijk een effect en het zal terugkomen naar jou.
Hoe geef jij? Ondersteun jij een goed doel en waarom? Laat het me weten in het opmerkingenveld hieronder!
De eerste 3 opmerkingen krijgen een CADEAU van mij. En door commentaar te geven, ondersteun je het werk van Casper naar het vinden van een behandeling voor alvleesklierkanker.
Dank voor het GEVEN van dit artikel aan jouw collega’s, vrienden of familie. En alsjeblieft DEEL dit artikel met je netwerk op Twitter, Facebook, Google+ en LinkedIn door op de knoppen hieronder te drukken zodat anderen ook kunnen profiteren van de kunst van het geven!
De behoefte vergeven te worden voelen mensen meestal pas als ze zich schuldig voelen. Mensen voelen zich volgens mij pas schuldig als ze merken dat (de ander vindt dat) ze niet genoeg gegeven hebben.
Wat is belangrijker/effectiever om je energie aan te wijden? Aan het VERgeven van missers in de balans van geven en nemen of aan het in de toekomst beter balanseren van GEVEN -en nemen-, zodat er minder schuldgevoel ontstaat? (en er dus weer minder energie aan vergeven ‘verspilt’ hoeft te worden).
Ik zie de waarde van vergeven, maar daarmee vergoelijk je impliciet de daad die vergeven moet worden. Is de energie (in een breder perspectief) niet beter besteed door mensen te leren te voorkomen en als het toch mis gaat hun fouten herstellen dan om te vergeven?
Uit een egoïstisch perspectief heeft vergeven duidelijk een meerwaarde: het kost meestal veel meer energie om mensen tot inzicht te brengen dan om te vergeven om zich vervolgens over het gebeurde heen te zetten en/of zich van deze persoon/personen af te kunnen wenden.
Maar heeft de samenleving/wereld niet een nieuw perspectief/ betere balans/ nieuwe aanpak nodig?
Dank voor je comment Anneloes!
Ik geloof in bewustwording van jezelf en voornamelijk de bewustwording van de wet van oorzaak en gevolg. Iedere actie leidt tot een reactie. Soms leidt communicatie (ook een vorm van actie) tot een misverstand. Dit kan zich wederom uitten in de vorm van een ruzie. Ik vraag me dan af wat ik had kunnen doen om dit te voorkomen. Ik voel me niet schuldig maar neem verantwoordelijkheid door in gesprek te gaan met de ander, zo ga kom ik in verbinding.
Vervolgens is het aan de ander om daar iets (of niets) mee te doen. Van mij hoeft de ander niets te leren en is het niet aan mij om de ander te overtuigen (van mijn gelijk of zijn/haar ongelijk). Dat kost inderdaad teveel energie. Soms kan je het met elkaar eens zijn dat je het oneens bent met elkaar. Ik ben niet verantwoordelijk voor het geluk of de vergevingsgezindheid van de ander. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk. En door het leven met een glimlach te betrachten, na te gaan wat ik te leren heb en anderen te helpen, heb ik het idee dat het bewustzijn van de mensheid in zijn geheel een stukje omhoog gaat. Bij iedere actie vraag ik me dan ook af: Is het aardig, is het nodig en is het waar? Als dat niet het geval is, dan is er geen actie en geen reden om mijzelf schuldig te voelen.
Als oorzaak en gevolg in balans blijft, kan liefde (en ik heb het hier over een onvoorwaardelijke liefde) vrijuit stromen. En dat is wat de wereld nodig heeft.